Ο Ανδρέας Νομικός, γνωστότερος ως «φτερού» της Αθήνας, έφυγε από την ζωή το πρωί του Σαββάτου σε ηλικία 84 ετών, σε ιδιωτική κλινική όπου νοσηλευόταν.
Τους τελευταίους μήνες αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, έχοντας δίπλα του μέλη της οικογένειάς του.
Ο Ανδρέας Νομικός, γεννημένος το 1937 στη Λήμνο, γνωστότερος ως «φτερού», ήταν υπαίθριος μικροπωλητής της Αθήνας. Πωλούσε φτερά για ξεσκόνισμα και φώναζε με ψιλή φωνή «φτερά…και πούπουλα». Αποτελούσε γραφική φυσιογνωμία της Αθήνας πάνω από 50 χρόνια, από τη δεκαετία του ’60 και η έκφραση «φτερά… και πούπουλα» έχει μείνει κλασική.
Είχε τρία παιδιά και ως ηθοποιός είχε εμφανιστεί σε πολλές κωμωδίες και σε αρκετές από αυτές σε ρόλο πωλητή φτερών ή σε ρόλο θηλυπρεπούς.
Σε όλες τις συνεντεύξεις που έδωσε επέμενε ότι δεν ήταν ο ίδιος ομοφυλόφιλος και το στυλ το σκαρφίστηκε καθαρά για εμπορικούς λόγους. Έτσι, έπαιξε σε περισσότερες από 30 ελληνικές ταινίες δίπλα σε μεγάλους κωμικούς όπως ο Θανάσης Βέγγος και ο Κώστας Χατζηχρίστος σε ταινίες όπως Ένας Δον Ζουάν για Κλάματα (1960), Ο καταφερτζής (1964), Ο Μελέτης στην Άμεσο Δράση (1966), Διπλοπενιές (1967), Ένας κλέφτης… με φιλότιμο (1968), Ο μαχαραγιάς (1968), Ο ναύτης του Αιγαίου (1968), Ποιος Θανάσης; (1968), Θου-Βου: φαλακρός πράκτωρ, επιχείρησης Γης Μαδιάμ (1969) αλλά και σε ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου όπως το Άρπα Κόλα (1982) του Νίκου Περάκη
Φτερού, φτεράααααα
«Φτερού, φτεράααα, πάρτε καλά φτεράααα», είναι η φράση που φωνάζει αμέτρητες φορές καθημερινά, διαλαλώντας την πραμάτεια του και προκαλώντας ευχάριστα με το διαφορετικό του στυλ.
Το 1973 βλέποντας τα τανκς που κυκλοφορούσαν στους δρόμους, η Φτερού δεν δίστασε να πάει να πουλήσει φτερά στους φαντάρους των τεθωρακισμένων.
«Καλέ παιδιά, τι παίζετε εδώ; τον Άγνωστο Πόλεμο;», ήταν το φαρμακερό σχόλιό του.
Αγαπημένη του στάση ήταν πάντα στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου οι ναύτες περίμεναν στην αφετηρία το λεωφορείο για να πάνε στο Σκαραμαγκά.
«Πάρε με ναύτη πάρε με και βάλε με στην πλώρη», τους έλεγε ξεσκονίζοντάς τους ώμους τους με φτερά ή τραγουδώντας με δικά του λόγια το άσμα του Λυκούργου Μαρκέα, «άσπρα ναυτάκια με λευκές κολλαρίνες».
Ο κ. Νομικός μόλις πλησιάζει σε κάποιο γνωστό του μαγαζί, εκτός από την καλοσυνάτη “καλημέρα” που λέει πάντα, παρατηρεί τους πελάτες και το ντύσιμο τους.
«Καλέ, τι ωραίο καρό σακάκι φοράτε. Έχω ακριβώς το ίδιο σε τραπεζομάντηλο στο σπίτι μου», είπε κάποτε σε ένα ευπρεπή ντροπαλό κύριο.
Πολλές φορές διάφορες κυρίες με αγενή τρόπο, ζητούσαν από τον κ. Ανδρέα να αγοράσουν φτερά.
– «Δώσε μου ένα καλό φτερό».
– «Προτιμάς ελληνικό ή κινέζικό;».
– «Δώσε κινέζικο αν και νομίζω ότι τα φτερά αυτά είναι από ελληνική κότα».
– «Τι λες καλή μου, τα φτερά της ελληνικής κότας είναι κοντά, χοντρά και πλαδαρά, με κάτι κιρσούς να, δηλαδή σαν και εσένα», ήταν η σκωπτική του απάντηση.