Επισήμως η τελευταία εξέλιξη αναφορικά με την μεταβίβαση του ναυπηγείου της Σύρου στο ελληνοαμερικάνικο επενδυτικό σχήμα της Onex Shipyards δεν είναι σημαντική-τέτοια τουλάχιστον που να επιτρέπει πανηγυρισμούς-και περιορίζεται σε μια αποστροφή του λόγου του Σ. Πιτσιόρλα στην Βουλή την περασμένη εβδομάδα. Ο Υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης επί τη ευκαιρία της συζήτησης για τον «Σκαραμαγκά» είπε πως η διαδικασία του οικονομικού ελέγχου (due diligence) του Νεωρίου έχει δρομολογηθεί και αναμένεται η υποβολή της μελέτης σκοπιμότητας (business plan) από τον αγοραστή, επαναλαμβάνοντας παράλληλα την αισιοδοξία του πως όλα θα έχουν ολοκληρωθεί εντός του χρονοδιαγράμματος μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2018. Το μεγάλο ζητούμενο ωστόσο για τους κατοίκους της Πρωτεύουσας των Κυκλάδων παραμένει και αφορά το που εδράζεται αυτή η αισιοδοξία, δεδομένης της πολυπλοκότητας της όλης διαδικασίας.
«Government to Government»
Σύμφωνα με κύκλους που παρακολουθούν την υπόθεση, η απάντηση βρίσκεται κρυμμένη στο λεγόμενο «Government to Government» (G2G) deal της Ελληνικής Κυβέρνησης με την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, που έκλεισε κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Α. Τσίπρα στις 14 Οκτωβρίου στην απέναντι πλευρά του ωκεανού. Ενα deal που όπως όλα δείχνουν διαχειρίζεται με εξαιρετική μεθοδικότητα ο Αμερικάνος Πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ. Ενας διπλωμάτης με «βαρύ» βιογραφικό, γνώση των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών δεδομένων της ευρύτερης περιοχής της Βαλκανικής Χερσονήσου και που σε κάθε ευκαιρία δεν διστάζει να δημοσιοποιήσει με έμφαση τα φιλελληνικά του αισθήματα, όπως βεβαίως και το στρατηγικό πλάνο των ΗΠΑ για την βορειοανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για ένα σχεδιασμό που περιλαμβάνει και σημαντικές business, μια εκ των οποίων δύναται να αποτελέσει το «σωσίβιο» για το Νεώριο και την οικονομία του νησιού.
Η «νέα σχέση» Ελλάδας-ΗΠΑ
Αναλυτικότερα το ταξίδι του Ελληνα Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον σφραγίστηκε από το λεγόμενο «G2G» deal, ή αλλιώς μια νέα σχέση, που με όσο πιο απλά λόγια γίνεται αποτελεί μια μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ συμφωνίας σε κορυφαίο επίπεδο και χωρίς την συνηθισμένη μεσολάβηση επιχειρηματικών κύκλων και γραφείων δημοσίων σχέσεων. Και τούτο σύμφωνα με έμπειρους αναλυτές προφανώς συνέβη λόγο της συγκυρίας στην περιοχή μας, μια κατάσταση που εξελίσσεται ραγδαία και που αναγκάζει τους Αμερικανούς να κινηθούν γρήγορα και χωρίς χρονοτριβή, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα αν για παράδειγμα ληφθεί υπόψη η πρόσφατη σύσφιξη των Ρωσοτουρκικών σχέσεων.
Κέλυφος «πολλαπλού» σκοπού
Ετσι ίσως εξηγείται και η πρώιμη παραίτηση από την αρχική διαδικασία για την διεκδίκηση του Νεώριου, του έτερου και επίσης Αμερικανικών συμφερόντων σχήματος της Postlane Partners, δηλώνοντας μάλιστα κατά την αποχώρησή του πως η Onex της οποίας ηγείται ο Π. Ξενοκώστας, είναι «καλύτερα τοποθετημένη» στην διεκδίκηση του Νεώριου. Άλλωστε είναι γνωστό πως η επιχειρηματική φιλοσοφία της Wall Street είναι κάτι παραπάνω από ευέλικτη αν υπάρχουν περιθώρια ώστε να προκύψουν πολλαπλά οφέλη. Η επιλογή δε του επενδυτικού μοντέλου του «SPV» (όχημα ειδικού σκοπού) δίνει την δυνατότητα συμμετοχής περισσότερων του ενός επενδυτικών πόλων υπό την μορφή μετόχων ή ομολογιούχων, ειδικά αν υπάρχει προοπτική αυτό να εξελιχτεί σε ένα κέλυφος κάτω από το οποίο μπορεί να τεθεί ολόκληρη η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας.
Του Αντώνη Τάντουλου – [email protected]